هدف: در پژوهش حاضر اثر همبودی اختلال های شخصیت با بیماری وسواسی ـ جبری بر درمان دارویی مبتلایان به این بیماری مورد بررسی قرار گرفته است. روش: این پژوهش با طرحی نیمه آزمایشی 30 آزمودنی مبتلا به بیماری وسواسی جبری را با استفاده از نمونه در دسترس انتخاب و در دو گروه (15 نفر دارای اختلالهای شخصیت و 15 نفر بدون اختلالهای شخصیت) به مدت 3 ماه با فلوکستین تحت درمان قرار داده است. ابزارهای مورد استفاده شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی، مقیاس درجه‏بندی افسردگی هامیلتون، مقیاس وسواسی ـ جبری یل براون و پرسشنامه بالینی چند محوری میلون - 2 بوده است. آزمودنیها از نظر سایر متغیرهای مؤثر بر پیامد درمانی مانند جنس، طولمدت و سن شروع بیماری با یکدیگر همگن بودند. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از روشهای آماری آزمون t و مجذور خی انجام گرفته است. یافته ها: نتایج نشان داد که: 1) تفاوتی در شدت وسواس پس از درمان میان دو گروه دارای اختلال های شخصیت و بدون اختلالهای شخصیت وجود ندارد و درمان دارویی در هر دو گروه به طرز معنی داری باعث کاهش شدت وسواس گردیده است. 2) تفاوت معنی داری در شدت وسواس میان دو گروه پیش از درمان وجودنداشت.

اختلالهای شخصیت در 60 زندانی غیر سیاسی زندان زنجان و 60 غیر زندانی بدون سابقه بیماری روانی (به عنوان گروه مقایسه) با استفاده از فهرست چند محوری بالینی میلون 2 MCMI-II)؛ میلون، 1987) مورد ارزیابی قرار گرفت. تحول یافتگی من شرکت کنندگان نیز با استفاده از پرسشنامه ای که شامل 4 عامل از پرسشنامه شخصیتی 16 عاملی کتل (کتل، 1965) بود اندازه گیری شد. یافته های تحقیق نشان دادند که گروه زندانی در تمام مقیاسهای اختلالهای شخصیت به جز مقیاس شخصیت وسواسی با گروه غیر زندانی تفاوت معنادار داشت و سطح بالاتری از اختلالهای شخصیت را نشان داد. در مورد تحول یافتگی من، در دو بعد نیرومندی من و حساسیت هیجانی بین دو گروه تفاوت معنادار وجود داشت که در آن گروه زندانی سطح پایین تری از تحول یافتگی من را نشان داد. در زمینه رابطه تحول یافتگی من با اختلالهای شخصیت در گروه زندانی نتایج بیانگر رابطه منفی معنادار بین نیرومندی من و مقیاسهای اختلالهای شخصیت اجتنابی، ضد اجتماعی، آزارطلبی، و گسیخته ریخت و رابطه مثبت معنادار بین حساسیت هیجانی و مقیاس اختلال شخصیت مرزی بودند و در نهایت گروه زندانی در دو مقیاس شخصیت مرزی و اسکیزوئید بالاترین نمره ها را به خود اختصاص دادند. یافته های پژوهش در پرتو نتایج پژوهشهای پیشین، مورد بحث قرار گرفتند.

هدف این پژوهش، بررسی رابطه تحول یافتگی من و اختلالهای شخصیت در افراد زندانی و مقایسه آن با افراد غیر زندانی است. آزمودنیها شامل دو گروه 60 نفری بودند که در آن، گروه مطالعه از میان مردان زندانی (به غیر از زندانیان سیاسی) با تحصیلات اول راهنمایی تا دیپلم، زندان مرکزی شهر زنجان و گروه مقایسه از بین افراد غیر زندانی، با توجه به ویژگی های همتا شده با گروه مطالعه که سابقه بیماری روانی نداشتند، انتخاب شدند. به منظور به دست آوردن نیمرخ اختلالهای شخصیت از آزمون چند محوری بالینی (میلون 1987) و برای تحول یافتگی من 4 عامل از آزمون 16 عاملی کتل (1965) استفاده شد. یافته های تحقیق نشان دادند که گروه زندانی در تمام مقیاسهای اختلال شخصیت به جز مقیاس شخصیت وسواسی با گروه غیر زندانی تفاوت معنادار دارند. درمورد تحول یافتگی من در دو بعد نیرومندی من و حساسیت هیجانی بین دو گروه، تفاوت معنادار وجود داشت.

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین همبودی اختلالهای شخصیت با اختلالهای روانی نیازمند توجه بالینی است. روش: در این پژوهش 203 نفر (124 مرد و 79 زن) که از میان بیماران بستری در بخش های روانپزشکی مرکز آموزشی- درمانی فارابی کرمانشاه به روش نمونه گیری در دسترس برگزیده شده و به کمک یک فهرست وارسی علایم و نشانه های روانپزشکی بر پایه ضوابط تشخیصی DSM-IV مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که 67.5% بیماران مورد بررسی دچار اختلال شخصیت هستند. در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا، اختلال شخصیت اسکیزویید (25.8%)، در بیماران روانپریش، اختلال شخصیت پارانویید (48.3%)، در بیماران دوقطبی، اختلال شخصیت خودشیفته (38%)، در بیماران دچار افسردگی اساسی، اختلال شخصیت مرزی (61.2%) و در بیماران وابسته به مواد، اختلال شخصیت ضد اجتماعی (29.5%) از شایع ترین اختلالها بوده اند. همچنین در این بررسی میزان شیوع اختلالهای شخصیت در زنان، افراد سنین پایین، باسوادان، بیکاران، فرزندان سوم و بالاتر، بیماران دارای والدین خویشاوند، بیمارانی که خود یا اعضای خانواده شان دارای پیشینه بیماری روانی بوده اند و در طبقه های اقتصادی - اجتماعی بالاتر، بیش از سایرین بود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: ابزارهای چندی برای ارزیابی اختلال های شخصیت در جمعیتهای بالینی از جمله پرسشنامه های خودگزارشی و روشهای مصاحبه ای ساخته شده اند. پژوهشهای اندکی که همگرایی این روشها را با یکدیگر مورد بررسی قرارداده اند توافق تشخیصی ضعیفی بین این ابزارها گزارش کرده اند. هدف این نوشتار بررسی میزان توافق دو روش مصاحبه بالینی و سازمان یافته با آزمون MCMI-II در تشخیص اختلال های شخصیت است. روش: 140 بیمار سرپایی مراجعه کننده به درمانگاه شهید اسماعیلی در سه مرحله به کمک مصاحبه بالینی و سازمان یافته و آزمون MCMI-II مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس شاخصهای عملکرد تشخیصی MCMI-II و ضریب کاپا برای تعیین میزان توافق روشهای یاد شده محاسبه گردید. یافته ها: نتایج به دست آمده همگرایی متوسطی را بین دو نوع مصاحبه با آزمون MCMI-II نشان داد. تبیین های گوناگونی برای علت بالا نبودن همگرایی روش های ارزیابی شخصیت مطرح میشود که در آن میان نارسایی های موجود در ساخت مجموعه ملاک های محور II و مشکلات مربوط به ابزار سازی و مفهوم سازی آنها چشمگیرترند.

هدف: در پژوهش حاضر تغییر در تشخیص اختلالهای شخصیت به دنبال درمان دارویی بیماران وسواسی- جبری مورد بررسی قرار گرفته است. روش: این پژوهش با طرحی نیمه آزمایشی  30آزمودنی مبتلا به بیماری وسواسی- جبری را با استفاده از نمونه در دسترس انتخاب و در دو گروه 15 نفر دارای اختلالهای شخصیت و 15 نفر بدون اختلالهای شخصیت به مدت 3 ماه با دارو تحت درمان قرار داده است. ابزارهای به کار برده شده شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی، مقیاس درجه بندی افسردگی هامیلتون، مقیاس وسواسی- جبری یل- براون و پرسشنامه بالینی چند محوری میلون- 2 بوده است. آزمودنی ها از نظر متغیرهای موثر بر پیامد درمانی همتا سازی شده بودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روشهای آماری آزمونt ، خی دو، من- ویتنی و ویلکاکسون انجام گرفته است. یافته ها: در گروه بیماران وسواسی - جبری با اختلال شخصیت، پیش و پس از درمان تفاوت معنی داری در تشخیص شمار اختلال شخصیت دیده نشد. مقایسه شمار اختلالهای شخصیت در گروه بیماران وسواسی - جبری بدون اختلال شخصیت پیش و پس از درمان تفاوت معنی داری نشان نداد. مقایسه شمار اختلالهای شخصیت پس از درمان میان دو گروه با و بدون اختلال شخصیت تفاوت معنی داری نشان نداد. همچنین مقایسه صفات شخصیت در هر یک از گروهها در بیماران پیش و پس از درمان تفاوت معنی داری را نشان داد. نتیجه: درمان دارویی احتمالا بر تغییر صفات شخصیت در بیماران وسواسی- جبری موثر است. این تاثیر بر نشانه های این بیماری و یا با تاثیر مستقیم بر صفات شخصیت انجام می گیرد.

389 نفر از دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی به آزمون بازخوردهای خوردن (گارنر و گارفینکل، 1979) و پرسشنامه روان بنه های یانگ (2001) پاسخ دادند. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان دادند که باورهای سازش نایافته بی اعتمادی/بدرفتاری، وابستگی/شکست و استحقاق در مردان و باورهای سازش نایافته استحقاق، آسیب پذیری نسبت به صدمه، خود تحول نایافته/گرفتار در زنان به ترتیب بیشترین سهم را در پیش بینی نشانه های اختلالهای خوردن داشتند.

هدف: در بررسی حاضر رابطه میان شدت اختلالهای روانپزشکی و شدت وابستگی به مواد افیونی به عنوان یک پیش آگهی منفی در درمان افراد معتاد به مواد مخدر مورد بررسی قرار گرفته است. روش: این بررسی از نوع توصیفی- مقطعی است. آزمودنی های پژوهش را 240 نفر (232 مرد، 8 زن) تشکیل داده‏اند که به تصادف از میان بیماران معتاد به مواد افیونی مراجعه کننده برای درمان انتخاب شده‏اند. ابزار پژوهش، آزمون MMPI و مصاحبه روانپزشکی بوده است که به صورت انفرادی اجرا شده است. داده‏ها به کمک آزمونهای آماری خی دو، تحلیل واریانس و روش توکی تحلیل گردیده است. یافته‏ها: شایع ترین روش مصرف کشیدن تریاک با سیخ و سنگ (8/28%)، میانگین طول مدت مصرف 96/5 سال، میانگین سن شروع اعتیاد 24 سالگی و میانگین دفعات ترک 1/1 مرتبه بوده است. 4/50% نمونه دارای یک یا چند تشخیص روانپزشکی بودند و به ترتیب اختلال شخصیت ضد اجتماعی با 25%، افسردگی با 5/20% و اضطراب با 3/18% شایع ترین اختلالها بوده‏اند. این بررسی نشان داد که با افزایش شدت وابستگی به مواد شدت اختلالهای روانپزشکی بیشتر شده است. به طوری که مصرف کنندگان تریاک با وافور و سیخ و سنگ به ترتیب 5/30% و 2/39% و تدخین و تزریق کنندگان هروئین به ترتیب 7/73% و 3/92% داری تشخیص روانپزشکی بودند. نتیجه: بیمار بودن معتادان دور از واقعیت نیست در درمان باید به شدت اعتیاد و تشخیص های روانپزشکی همراه توجه داشت. شدت اعتیاد نوعی پیش آگهی منفی در ترک ناموفق و بالاتر بودن همزمانی تشخیص های روانپزشکی است.